Brageirac sus la Dordonha,
Brageirac del mes de mai,
te perdèri per jamai
amb l'amor e la vergonha.

Tot me causa marriment,
quela lutz que m'emperleja,
quel remembre que trepeja
al còr tèbie del printemps,

e quela aiga que carreja
entre doas ribas de vits,
cada nuèch los escandilhs
e lo jorn las canaveras,

e l'imatge d'una dròlla
qu'antan trevava lo quèi.
Mas – cu me diriá dempuèi
quantes lustres? – el s'esbòlha.

Ai! de l'aigua que davala!
Ai! amor que te'n vas lèu,
vers Bordèu qu'a de batèus
e Blaia pus de gabarras.